Oscar Nordbø besøkte oss i dag med ein god tale. Han starta med å fortelje litt om sanningsgehalten i Johannesevangeliet ved å vise til P52 (Papyrus 52), som inneheld to brotstykke frå Joh 18 og er datert til 125 e.Kr. Ingen skal tvile på at det var Johannes som skreiv dette i sitt evangelium. Dette evangeliet er spesielt, i språk, i uttrykksmåte, ord og omgrep. Han var opptatt av m.a. teikn som Jesus gjorde, i dag frå kap 11 om Lasarus som vart vekt opp frå dei døde. Jesus trøysta systrene til Lasarus. Sjukdomen hans fører ikkje til døden, men er til Guds ære, sa Jesus. Dette kunne han seie om ein som var av hans næraste vener. Venskap og fellesskap var viktig for Jesus. Har Jesus tid til å vere vår ven, min ven, tid for mine problem? Ja! Jesus har også i dag tid til omsorg for andre. Han vil vere med oss alle dagar. Gode vener slepp ikkje unna sjukdom, dødskrefter og vonde kår enten vi trur på Jesus eller ikkje. Jesus er til å stole på i det vonde. «Jeg er i Herrens hender i alt som med meg skjer». Jesus tar saka, i si tid og på sin måte (2. Kor. 4,6-7). Jesus vil vise sin herlegdom også for oss, slik han gjorde då han vekte opp Lasarus.
Nordbø siterte ein fin gammal song. Vi tar med eit par vers av den pluss det siste bibelordet han viste på skjermen – innhaldsmetta og trøystefullt:
En dalende dag, en stakket stund
har legemets liv vi til gave,
og slektene skifter som løv i lund
i jordens frodige have.
Så synker vi stilt, så har vi vårt sted
blant tusene glemte grave.
Og dog mitt hjerte forferdes ei,
min sjel er freidig og rolig,
i liv og i død jeg vet min vei,
med begge jeg er fortrolig;
for Kristus, Guds Sønn, har lovet meg
i Faderens hus en bolig.
Sluttord frå Joh 11, 25-26:
«25 Jesus sier til henne (Marta): «Jeg er oppstandelsen og livet. Den som tror på meg, skal leve om han enn dør. 26 Og hver den som lever og tror på meg, skal aldri i evighet dø.»
@rnhild